بهار که بیاید رفته ام

می روم. باید رفت، در خون تپیده و پرپر.

سیمرغ، مرغان را در خون تپیده دوست تر دارد...راستی، اگر دیگر نیامدم، یعنی که آتش گرفته ام، یعنی که شعله ورم! یعنی سوختم، یعنی خاکسترم را هم باد برده است.

می روم اما هر حا که رسیدم، پری به یادگار برایت خواهم گذاشت.

می دانم، این کمترین شرط جوانمردی است.

بدرود رفیق روزهای بی قراری ام!

قرارمان اما در حوالی قاف، پشت آشیانه ی سیمرغ، آنجا ه جز بال و پر سوخته نشانی ندارد...

                                                                                "عرفان نظر آهاری"

پی نوشت بی ربط: راستی چرا تلویزیون سر تحویل سال بمب نترکوند سرنا نزد  دیشدام دارام نکرد، انگار هنوز نوروز نیومده